באַגאַזש

מײַן פֿרוי זאָל לעבן פֿירט אַליין אַ בלאָג וועגן פֿודזשאָו. אָט וואָס זי שרײַבט:

ווען מיר האָבן זיך פֿאַרפּאַקט אויף אַהערצופֿאָרן האָב איך געהאַט אַ חשד אַז מיר נעמען אזוי פֿיל זאַכן פֿאַר אונדזער זעקס־וואָכיקן וויזיט ווי כינעזער משפּחות פֿאַרניצן אין איין קײַלעכיק יאָר. שוין געקמען צו פֿאָרן בין איך זיכער דערפֿון. דער מאַן וואָס האָט אײַנגעאָרדנט שלומס אַרבעט און אונדז באַגעגנט בײַם אָנקומען איז געווען שאָקירט – כאָטש אויף אַ העפֿלעכן אופֿן – פֿון אונדזערע צוויי גרויסע טשעמאָדאַנעס, איין גרויסן דאָפֿל, און פֿיר גרויסע האַנט־פּעק. אַוודאי האָט דאָס אַלץ אַרײַנגענומען הונדערט ווינדלען, פֿינף פֿונט מצה און דרײַ פֿלאַש ווײַן.

מיר וווינען אין אַ דירה מיט צוויי שלאָפֿצימערן אויפֿן 17טן שטאָק פֿון אַ מאָדערנעם וואָלקן־קראַצער אין צענטראַל־פֿודזשאָו. ווען ניט דער גרוילעכער נעפּל וואָס הענגט איבער אַלץ וואָלט דער אויסקוק געווען אַ פּרעכטיקער. על־פּי כינעזישע סטאַנדאַרטן איז דער בנין אַ לוקסוסדיקער. ס´רובֿ כינעזער וווינען אין מיאוס־ומאָוסדיקע זעקס־שטאָקיקע צעמענטשע געבײַדעס אָן ליפֿטן. מיר וווינען אין אַ 800-900 קוואַדראַט־פֿוס, נישקשה לויט ניו־יאָרקער מדרגות פֿאַר אַ משפּחה פֿון דרײַ־פֿיר אירע. כ´האָב אַ חשד אַז אַזאַ אָרט קלעקט אויף אַ כינעזישער משפּחה פֿון זעקס מענטשן: זיידע־באָבע, טאַטע־מאַמע און צוויי קינדער . . . מיר האָבן הייסע וואַסער אַ גאַנץ מעת־לעת (ממש אַ גדולה אין די ערטער), אַ קליינעם פֿרידזשידער, און אַ וואַשמאַשין. פֿאַראַן צוויי באַלקאָנען, איינער סתּם און איינער פֿאַר וועש. ניטאָ קיין טריקן־מאַשין, דאַרף מען דאָרט אַוועקהענגען די קליידער. . . . דער וואַשמאַשין האַלט אַ דרײַ טעג וועש און דער פֿרידזשידער אויך אַזוי פֿיל עסן. דאַרף מען וואַשן וועש און אײַנקויפֿן יעדע דרײַ טעג צום מערסטנס.

גענומען אין באַטראַכט דאָס באַגרענעצט אָרט האָבן מיר יאָ מיטגענומען צו פֿיל זאַכן. מיר אַמעריקאַנער פֿאַרמאָגן צו פֿיל. מיר עסן און ניצן צו פֿיל. אין דער דירה איז פֿאַראַן איין מיסטקערבל. איינס. אין דער קיך. מסתּמא פֿאַר עסנוואַרג. מן־הסתּם לאָזן מיר אַרויס די מערסטע מיסט אין סאַמע בנין, און מיר זײַנען דאָך די ווייניקסטע מענטשן. פֿאַראַן האַנטעכלעך פֿאַר וואַשן כּלים און ווישן דעם טיש אַנשטאָט שוואָמען וואָס מע וואַרפֿט אַרויס. די קינדער פֿירט מען פֿריִער אַראָפּ פֿון די ווינדלעך ווײַל אַרויסוואַרף־ווינדלען זײַנען פּשוט שווערער צו באַקומען, און טײַערער. מע ניצט נאָזטיכלעך, ניט טישוס. . .

פֿון די לאַנגע נסיעות האָב איך אָפגעלערנט אַז כ´דאַרף האָבן ווייניקער זאַכן – ניט צוליב דער נאַטור־סבֿיבֿה נאָר צוליב עסטעטיק. איך וויל ניט אָנגעלאָדן ווערן טאָג־אײַן טאָג־אויס מיט אַזוי פֿיל באַגאַזש..