איך בין דאָ אין כינע כּדי אויסצופֿאָרשן דעם מאָגנראַק (בויך־קאַנסער), ד"האויסצוגעפֿינען פֿאַר וואָס יענע קרענק איז אַזוי ווײַט פֿאַרשפּרייט בײַ די כינעזער אין דעם ראַיאָן: פֿוזשיאַן. מיר וועלן זײַן זעקס וואָכן אין פֿודזשאָ, אַ שטאָט פֿון אַ פֿינף־זעקס מיליאָן נפֿשות אין פֿודזשיאַן־פּראָווינץ. אָנגעהאָדעוועט מיט געלט פֿון טײַוואַנער אינוועסטאָרן, איז פֿודזשאָ אַ שטאָט פֿול מיט פֿענסי וואָלקן־קראַצערס און עלעגאַנטע רעסטאָראַנען, כאָטש דער לעבנס־ניוואָ איז נאָך אַלץ היפּש נידעריקער ווי אין אַ שטאָט פֿון אַזאַ גרייס אין די פֿש"אַ.
דאָ האָב איך אַראָפּגעצויגן פֿון זיך מײַן אַלטן נאָמען, שלום ב"ר זכריה, און אָנגענומען אַ נײַע אידענטיטעט: דער גרויסער ווײַסער גולם. וווּ נאָר איך גיי טרעף איך אָן אויף די פֿאַרגלאָצטע אויגן פֿון פֿאַרשטוינטע פֿודזשאָער תּושבֿים, וואָס דאַרפֿן מיך אָנקוקן צוויי און אַפֿילו דרײַ מאָל כּדי צו פֿאַרזיכערן אַז די ראיה האָט זיי ניט פֿאַרנאַרט. נאָר אָט בין איך, זעקס פֿוס צוויי אינטשעס די הייך, מיט עפּעס אַ שטיק שטאָף אויפֿן קאָפּ, ווי אַ צירק־אַטראַקציע פֿאַרבלאָנדזשעט אין „מיטעלן מלכות“.
די רעאַקציעס זײַנען פֿאַרשיידנאַרטיקע. יעדן טאָג גיי איך צו דער אַרבעט אין פֿודזשיאַנער פּראָווינץ־שפּיטאָל, וווּ איך העלף זאַמלען די רעקאָרדן פֿון יענע פּאַציענטן מיט מאָגנראַק און זיי אַרײַנקלאַפּן אין אַ באַרעכן־טאַבעלע. ס´איז באמת ניט קיין סעקסי אַרבעט. די גרעסטע הנאָה קומט אָבער פֿון די מעדיצין־סטודענטן, אין יענעם צימער מיט די פּאָליצעס פֿול מיט ברוינע מאַנילאַ־פּאַפּקעס, וואָס פֿאַרטײַטש די אינפֿאָרמאַציע אויף ענגליש. זיי זײַנען לעבעדיקע פֿרויען, פֿול מיט שאלות וועגן אַמעריקע. צי פֿאַרמאָג איך אַ ביקס? צי האָב איך אַ מאָל געשאָסן מיט אַ ביקס? איך ווייס ניט צי זיי גלייבן מײַן איסגעשפּראָכענעם לא־מיט־אַן־אַלף, און מײַן זאָג אַז מײַן צוגאַנג צו דער ביקסן־פּאָליטיק איז מסתּמא גלײַך מיט זייערס. איך טו זיי אַ פֿרעג, צי זיי מעגן קריטיקירן זייער כינעזישע רעגירונג.
זײַנען זיי אַנטשוויגן געוואָרן. „וועגן אַלץ מעגן מיר רעדן“, האָט איינע, אַ זשוואַווע און חנעוודיקע, אַ זאָג געטאָן, „נאָר דאָס ניט. מע טאָר ניט. דאָס קענען מיר רעדן שפּעטער צווישן אונדז אין אינטערנאַט.“
יעדן אין דער פֿרי דערהערט מען דורכן פֿענצטער ווי אַ הילכער טומלט מיט פּאַטריאָטישע לידער, ווײַל קעגן איבער געפֿינט זיך אַן אונטערמיטלשול.
* * *
דאָס אַלץ איז אָבער גאָרניט אין פֿאַרגלײַך מיטן שטורמישן אויפֿנעם וואָס ס´האָט געטראָפֿן ביילע־נחמהן, מײַן צוויי־יאָריק טאָכטערל, אַ ווײַסינקע. ניט וואָס איך האַלט דאָס פֿאַר וויכטיק – נאָר די כינעזער, דאַכט זיך, יאָ. זונטיק האָבן מיר געקלעטערט אויפֿן „פּויק־באַרג“, אַן אָרטיקע טשיקאַוועס און אַ פּאָפּולערער פּלאַץ פֿאַר אַ געזונטן (זייער אַ געזונטן) שפּאַציר. איין מאָל אויפֿן באַרג איז ביילקע געוואָרן דער סטאַר. מע האָט געסמאָטשקעט מיט דער צונג, געקוועלט, אָנגרירט איר פּנימל, געפּרוּווט פֿאַרפֿירן מיט מיידעלע אַ שמועס אויף כינעזיש, וואָס זי קען (נאָך) ניט. מע האָט זי שיִער ניט גענומען אויף די הענט. צוויי קינדער האָבן ספּאָנטאַן געשאָנקען איר מתּנות – גאָרניט אַזוי טײַער, נאָר באמת אַן איבערראַשונג. מיר האָבן מורא דער אויפֿמערק זאָל איר ניט פֿאַרדרייען דעם קאָפּ. און וועגן דעם – מער שפּעטער, ווען איך שרײַב וועגן איר כינעזישן קינדערגאָרטן, מיט די נאַכט־טעפּעלעך פֿאַר מיידלעך און . . . די וואַנט פֿאַר ייִנגלעך. ממש ווי אַ חדר פֿון די אַלטע גוטע צײַטן.
* * *
ביז שפּעטער. „זײַ־דזשיען“, ווי מע זאָגט דאָ.
זייער, זייער אנטערעסאנט! מע ווארט אומגעדולדיק אויפן המשך
השבמחק"מיט די נאַכט־טעפּעלעך פֿאַר מיידלעך"
השבמחקאין כינע גייט ביינאכט אין קינדערגארטן?
זיכער ווייס איך נישט וואס נאכט-טעפעלעך מיינט