די יום-טובֿים און די קרובֿים
עס פֿאַלן אונדז אַרײַן די קרובֿים
פֿאַר שבתים און יום-טובֿים.
װײַל זײ האָבן אונדז שטאַרק ליב
קומען זײ צו אונדז אין שטיב.
יעדע װאָך - דער ליבער שבת
קומען אונדז צו גאַסט די באַבעס.
זיסע חלות פֿריש געבאַקען -
אָדער גיך געקױפֿט - פֿון טאַטן.
און עס פֿלאַקערן-אויף די פֿלאַמען
װאָס שרעקן אָפּ די ליבע מאַמען:
"זאָל מען אױסלעשן אײנס צװײ!"
נאָר עס הערט זיך אַ געשרײ:
װער זשע לױפֿט אַזױ? די באַבעס
װאָס זײ שפּרינגען װי די זשאַבעס
און סטראַשען מיט די גומי-שיך:
נישט טשעפּען אונדז די שבת-ליכט!
מאַכט די מאַמע מיט געװײן
קידוש אױף אַ בעכער װײַן.
פֿילן זיך די קינדער שלאַף
װײַל מע װאַרט אױף טרױבנזאַפֿט.
אַן אַנדער מעשׂה װידער פּסח.
אױסגעטראַכט װער האָט עס? װײס איך.
איר מײנט עס פֿעלן אונדז די פֿרײדן?
הערט מען הײַנט פֿון יעדן זײדן
װאָס ער ברענגט אונדז קאַסטנס שמורה
װאָס צו עסן דאַרף מען גבֿורה
נאָר דער טאַטע קומט צו לױפֿן
װײַל מיט זײדעס קומט דער בראָנפֿן.
זאָגט מען שעהען לאַנג בײַם סדר
העברעיִש װי מע טוט אין חדר.
חד גדיא אַלע מאָל געפֿעלט
און אױך דאָס אַפֿיקומן-געלט.
עס גײט אַ רעגן! כאַפּט אַ שירעם.
גיט אַ גאָס אונדז קרובֿים, פּורים.
מיר הערן פֿון די ברידער-שװעסטער
װאָס האָבן נישט געהערט פֿון אסתּר
נאָר געהערט פֿון המן-טאַשן
און האָבן ליב זײ באַלד צו נאַשן.
פֿאַרשטעלן מיר זיך װי די סטאַרס,
הוליען בחורים אין די באַרס
און מע הערט טײלװײַז מגילה
(בעת מיר זשומען װי די גרילן).
געבליבן זײַנען די תּעניתים
װען מיר פֿילן זיך װי מתים
און די קרובֿים װאָס מיר קענען
װי פֿערדס-פֿוס-פּאָדקעװעס אַן אײדעם.
ראש-השנה אין איר מאַנטל
איז תּוקע אַלטע טאַנטע
און כּל-נדרי איז דער פֿעטער
זיך גיך װידער מתּיר-נדר.
אַבי מע זעט זיך, זאָגט די מאַמע,
אַבי מע זעצט זיך צו צוזאַמען,
אַבי מע קריגט זיך איבער כּלים
און װער קאַרטאָפֿל שױן װעט שײלן,
אַבי מע שלינגט אַראָפּ די תּפֿילה
כּדי נישט האַקן שװערע עבֿרי.
אַלע בלעטערן די חומשים
בעת די ייִדישע חדשים
און עס דרײט זיך אונדזער לוח
נישט פּאַמעלעך, נישט צו גיך.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה