יום ראשון, ינואר 10, 2010

שיר־השכחה

לאַנג שוין אַ פֿאַרקאָכטער אין אַל דעם פֿאַרגעסענעם
זינג איך און זאָג איך די רייד פֿון אַ לאַנד
וואָס אַ קרבן געווען איז פֿון שחיטה און בראַנד.
דאָך הער איך זיך אײַן אין די רייד פֿון די גאַסן.

כ'בין אונטערגעגעבן דעם אמת פֿון ווייטיק
די ספֿקות פֿון לײַדן, דעם גליק פֿון געדענקען
נאָר פֿון אַלע מאָמענטן ווערט זכּרון פֿאַרפּענטעט.
איך רעד כאָטש איך ווייס אַז עס שווײַגט זיך מער נייטיק.

איך הער וואָס ס'איז זיס און בין טועם דעם גאַל.
דערמאָנט מיר די נעמען פֿון אַלץ וואָס בלײַבט ליידיק.
זיי וואָלטן געוועזן סײַ שולדיק סײַ פֿריידיק.
קומט אַרײַן. אײַערע זיצפּלעצער וואַרטן אין זאַל.

אין תגובות:

הוסף רשומת תגובה