אַ ווילדע פּערפּעלע בלום
אין מיטן פֿאַרשנייטן גאָרטן
מוז זײַן אומבאַדינגט וואָר, ניט טייל
פֿון געמעל צי אַ בלומען-חלום.
איך עס. מיטן שוואַכן אויג
זע איך אין דרויסן די בלום.
פֿרעג איך מײַן קאָפּ. קיין ענטפֿער.
דער זע-חוש בלײַבט ניט שטום.
אַ פּערפּעלע בלום בלײַבט אַ קשיא.
כ'ווער ניט קליגער ווי תּמיד.
די פּערפּעלע בלום נעמט מתפּלל זײַן
בײַם ווײַס-באַדעקטן עמוד.
אין מיטן פֿאַרשנייטן גאָרטן
מוז זײַן אומבאַדינגט וואָר, ניט טייל
פֿון געמעל צי אַ בלומען-חלום.
איך עס. מיטן שוואַכן אויג
זע איך אין דרויסן די בלום.
פֿרעג איך מײַן קאָפּ. קיין ענטפֿער.
דער זע-חוש בלײַבט ניט שטום.
אַ פּערפּעלע בלום בלײַבט אַ קשיא.
כ'ווער ניט קליגער ווי תּמיד.
די פּערפּעלע בלום נעמט מתפּלל זײַן
בײַם ווײַס-באַדעקטן עמוד.
די פערפעלע בלום איינזאם זי שטייט,
השבמחקא רויז אליין אין א פוסטן פעלד,
אלעס ארום, אינגאנצן פארשנייט,
און זי שטייט פעסט, פונקט ווי א העלד.
שרעקט זיך די בלומענקע,
און האפט דורכצולעבן,
זי הערט נישט מער קיין זשומענקע,
עס פליעט שוין מער קיין בין דערנעבן.
קומט א שניי אויף דער וועלט,
און מאכט דעם גארטן אטעל (א-תל),
דאס רויזעלע שטייט אין קעלט,
איר לעבן ביים שוועל,
ווען עס וועט דער זומער צוריקקומען,
דאן וועט איר גאולה זיין,
די בינען וועלן דאן ווידער זשומען,
און איר וועט פרייליך זיין.