יום שני, ינואר 19, 2009

טאָג

געווען אַ מאָל אַ צײַטונג מיט דעם נאָמען. האָט דאָס דערפֿירט צו אַ גרויסן בילבול-המוחות. ווען מ'איז געגאַנגען אויף דער גאַס און איינער האָט געזעגנט זיך מיט זײַן חבֿר "האָב אַ גוטן טאָג," האָט דער צווייטער געוואַרט דער ערשטער זאָל אים צוּוואַרפֿן אַ טאָגבלאַט בחינם.

אין יענע טעג איז מען געווען אַ ביסל פּויעריש.

צוליב יענעם צעמישעניש האָט מען טאַקע געביטן די שפּראַך. די שפּראַך-וועד האָט פֿאַרבאָטן, מע זאָל אָנרופֿן געוויינטלעכע טאָג טעגלעכע זאַכן נאָך ליטעראַרישע אויסגאַבעס. "טאָג" איז מער ניט געווען אַ דערלאָזלעך וואָרט, ווי אויך "איד" אָדער "נײַעס." יעדער האָט מסכּים געווען אַז די שרײַבערס זאָלן האָבן די בכורה, די ווערטער וואָס זיי קלײַבן אויס מעגן זיי האַלטן אויף אייביק.

פֿאַרשטייט איר שוין פֿאַר וואָס "פּוטער"איז אַ בעסט-סעלער מאַגאַזין מיט מעשׂיות פֿון עלעגאַנט-באַקליידטע רבייִשע אייניקלעך, און "פֿלאָדן" איז פּאָרנאָגראַפֿיש - ניט צו פֿאַרהיטן.

פֿאַראַן לײַדער די ווערטער וואָס די ליטעראַטן האָבן ניט אויסגעכאַפּט, וואָס דרייען זיך אַרום פּוסט-און-פּאַס ווי נשמתין ערטילאין. זשאַווער גלאָצט זיך אויס די אויגן אויף זיך אַליין אין שפּיגל יעדן אין דער פֿרי ("פֿאַר וואָס האָב איך קיינעם ניט אינטערעסירט?"). טויט האָט געמיינט אַז די איראָנישע יונגע-לײַט וועלן זיך אָנכאַפּן אין אים. נאָר פֿאַרפֿאַלן.

אין תגובות:

הוסף רשומת תגובה