פֿון מײַן ניט געטיילטער ליבע פֿיל איך זיך קיין האָר ניט אומגליקלעך. פֿאַרקערט. מיר איז קיינמאָל ניט אַזוי גוט געווען. און איך גיב זיך ניט קיין מינדסטע מי עס אויסצובאַהאַלטן. הגם פֿון קינדווײַז אָן בין איך געוווינט קיין פֿרייד ניט אַרויסצוּווײַזן. פֿון מײַן מאַמען האָב איך עס איבערגענומען אַזאַ מידה. מײַן מאַמע האָט אַלע יאָרן געבונטעוועט קעגן איר פֿינצטערער דאָליע. איר באַליבט ווערטל איז געווען, "אַ הונט זאָל אַ לעק טאָן מײַן האַרץ, וואָלט ער זיך אָפּגעסמט". אויף אַ מיאוס מיידל פֿלעגט זי זאָגן: "זי איז שיין, ווי מײַן מזל איז שיין". און אַ דיקן העפֿט האָט מײַן מאַמע זיך אײַנגעשאַפֿן, אַ העפֿט מיט שוואַרצע טאָוולען, וווּ זי פֿלעג פֿאַרשרײַבן אַלע טרויעריקע פּאַסירונגען פֿון איר לעבן.פֿון רבֿקה רובין, עס שפּינט זיך אַ פֿאָדעם: דערציילונגען (סאָוועטסקי פּיסאַטעל, 1975), ז 33.
יום חמישי, אוגוסט 14, 2008
אַלע טרויעריקע פּאַסירונגען פֿון איר לעבן
הירשם ל-
תגובות לפרסום (Atom)
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה