ברוכים־הבאָים אין ספֿר שמות

בראשית איז שוין אַריבער. צי איז אָבער שוין אויס מעשׂה־בראשית? ווי בײַ וועמען. טייל האַלטן אַז דער אייבערשטער איז המחדש בכל יום תּמיד מ"ב, בשעת אַנדערע גלייבן אַז ער האָט נאָר געלאָזט אין גאַנג די מעכאַניזמען וואָס היטן אויף זײַן באַשאַפֿונג טאָג אײַן טאָג אויס. די ערשטע וואָלטן געקענט פֿאַרגלײַכן באַשאַפֿונג מיט מתּן־תּורה, עפּעס וואָס באַנײַט זיך (לויט טייל מפֿרשים) יעדן טאָג. אַפֿילו יענע אָבער מוזן מודה זײַן, אַז די באַשאַפֿונג האָט אַ הויכפּונקט, אַ שפּיץ, און די חידושים שבכל־יום זײַנען אויף אַ צווייטער מדרגה.

די באַפֿרײַונג פֿון שקלאַפֿערײַ איז אָבער אַנדערש. יציאת־מצרים איז ניט געשען מיט איין מאָל, מיט איין שאָס. די געשיכטעס זײַנען אַנדערש (שמות פֿאַרגלײַכט זיך ניט מיט תּהילים אין אַלע פּרטים, למשל) און נאָך אַלעמען איז ניט קלאָר צי בני־ישׂראל זײַנען טאַקע פֿרײַ. פֿאַר וואָס ניט? זײַנען מיר דען נאָך אַלץ שקלאַפֿן אין מצרים?

נאָר דעם אייבערשטנס הבֿטחה צו משה־רבינו איז געווען עפּעס אַנדערש: ניט נאָר באַפֿרײַונג, נאָר אויך דאָס מקיים זײַן זײַנע צוזאָגן צו די אָבֿות און אימהות. דערפֿאַר זאָגט דער רמב"ן אַז אויף יעדן געשעעניש אין שמות איז דאָ אַ רמז אין בראשית. לכן איז שמות אַ המשך פֿון בראשית, ניט נאָר מיטן ערשטן וואָוו, נאָר מיטן גאַנצן תּוכן. ווי מעשׂה־בראשית איז ניטאָ קיין סוף צו יציאת־מצרים: ניט מיט אַ מדינה, ניט מיט אַ זיכערן און פֿאַרזיכערטן גלות. אַ פֿולשטענדיקע פֿרײַהייט איז ניט צו דערגרייכן.