בלאָגס, פּאָעזיע, און חנוכּה

בלאָגס: וועגן יחיאל שרײַבמאַן ע"ה האָב איך אָנגעשריבן אַ נעקראָלאָג אין ענגלישן פֿאָרווערטס. מיר פֿאַלט אײַן, דרך־אגבֿ, אַז זײַנע מיניאַטורן זײַנען געווען די אָריגינעלע ייִדיש־בלאָגס. קורץ, שאַרף, לייענעוודיק אין איין אָטעם, און דערציילט אין ערשטן פּערזאָן. אײַ, ניט אויפֿן אינטערנעט? האָט זיך געמאַכט אַ גילגול.

פּאָעזיע: שוין אַ פּאָר יאָר פּרוּוו איך, אָן הצלחה, צו דערוועקן בײַ מײַנע חרדישע לייענער זייער פֿאַרדרימלטן אינטערעס אין פּאָעזיע (דיכטונג, שיר). איך ווייס ניט צי כ´האָב עפּעס ערגעץ וווּ אײַנגעפֿלאַנצט אַ קליינינקע זאָמעלע. אין יעדן פֿאַל, וויל איך עפּעס בעטן, הלוואַי זאָל מען אויספֿילן מײַן בקשה. בײַ דער „הײַמישער“ פּרעסע זײַנען פֿאַראַן אָן אַ שיעור לידער, גראַם־שטראַם פֿאַר „מעלות“ אָדער מוסרדיקע שורות פֿאַר אַ וואָכן־צײַטונג. טאָמער טרעפֿט איר אָן, ר´ ייִד, אויף עפּעס אַ ליד וואָס „רעדט צו אײַך“, מאַכט אײַך זאָגן, „העי, דאָס איז כּדאַי איבערצושיקן אַ פֿרײַנד“, טוט מיר אַ טובֿה. גיט עס מיר אַ שיק־צו אויף פּאַפּיר, אָדער גיט עס אַ סקאַן־אַרײַן און שיק עס מיט אַ בליצבריוול. איך וואָלט עס געוואָלט לייענען און צעגלידערן אויפֿן בלאָג. אַזאַ מין אָפֿן־האַרציקע אָפּעראַציע אויף אַ פּאָעם.

חנוכּה: האָטס אַ פֿריילעכן. און אַ העפּי האָלידיי סיזן אויך.