יחיאל שרײַבמאַן ע"ה

חבֿל על דאבֿדין

דער מיניאַטוריסט, עסיייִסט, און מיטאַרבעטער אין פֿאָרווערטס איז ניפֿטר געוואָרן דעם 9טן דעמעצבער (ח כּסלו). ער איז געווען אַ וויכטיקער פֿיגור בײַ הײַנטיקע קעשענעווער און בעסאַראַבער ייִדן, און זײַנע שאַפֿונגען זײַנען אויך פֿאַרשפּרייט אויף רוסישער איבערזעצונג.

דאָ ווײַטער ברענג איך אַ קליין שטיקעלע זײַנס, אַרויס אין דער זאַמלונג „יצירה און ליבע“ (קעשענעוו 2000).

כּבֿוד זײַן אָנדענק.

* * *

שרײַבערישער אַני־מאמין

מײַן פֿילאָסאָפֿיע, פֿונעם ערשטן טאָג אָן, זינט כ´האָב אָנגעהויבן שרײַבן ביז הײַנט: דער מענטש זאָל זײַן אַ גוטער און דעם מענטשן זאָל זײַן גוט.

צוויי קליינע זאַכן. נאָר אויף זיי וואָלט מען געקענט אַוועקשטעלן אַ גאַנצע וועלט, אַ נײַע וועלט, וווּ מענטשן וואָלטן אַרומגענומען איינער דעם אַנדערן און וואָלטן געלעבט אין ליבשאַפֿט און פֿריידן.

צי וואָלט דער מענטש געווען צופֿרידן מיט אַזאַ וועלט? צי וואָלט אים אין איר ניט געווען סקוטשנע? און צי וואָלט ער ווידער ניט געחלומט וועגן אַן אַנדער וועלט? – ווייס איך ניט. ס´איז שווער צו זאָגן. קיין מאָל וועט ניט זײַן מיגלעך דאָס אויסצופּרוּוון. מחמת, אַזאַ וועלט וועט קיין מאָל ניט אַוועקגעשטעלט ווערן.

לאָמיר וועגן אַזאַ וועלט כאָטשבי נאָר טרוימען.

טרוימען איז אויך גאָר אָ וווילע זאַך דעם מענטשנס.

קיין וווילערס האָט ער נאָך ביז הײַנט ניט פֿאַרמאָגט.

וואָס איז דען אַ שרײַבער אויף דער וועלט, אויב ניט דער שענסטער, דער לענגסטער, דער שטאַרקסטער טרוימער?

1998

סקוטשנע: נודנע.