צווישן פֿענצטער, וווּ איך זיץ, און גאַס, וואָס איך באַקוק, באַקומט זיך אַ רעגן וואָס הייבט זיך אָן מיט איין טראָפּ. ווי אַן
אָרקעסטער מיט אַן איינציקן טאָן.
דער טראָפּ האָט זיך געשלאָגן מיט דער דעה אויף מײַן שויב און שטיל אַ פֿרעג געטאָן - נו, חבֿרהמאַן, וואָס ווײַטער?
האָב איך פּונקט אַזוי שטיל, נאָר צוויי מאָל אַנטשלאָסן, אָפּגעפֿרעגט דעם שאַבלאָן וואָס די נאַטור איז עפּעס אַ משל און דער נימשל - די מענטשלעכע עמאָציעס.
כ´האָב זיך אַ קער געטאָן צו אַ חבֿר וואָס זיצט מיט מיר אין דעם צימער.
“נו, ברודערקע”-סתּם אַזוי אַ זאָג געטאָן - “נודנע. עס רעגנט”.
האָט אַ בליץ כּהרף-עין אַ שפּליטער געטאָן דעם שויב און אונדז ביידן צעשמאָלצן די פּנימער אויפֿן אָרט.
איצט פֿאַרדינען מיר טאַשנגעלט ווי זאָמביס. און דער רעגן, דער בעסטער שפּיגל וואָס די וועלט האָט ביז אַהער דערפֿונדען, לאַכט און לאַכט אין די גלעזערנע פֿויסטן פֿון דער ציוויליזאַציעס גלאָזשטיקער.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה