כ'בין אײַנגעשטיגן אין דעם נומער 9 פּונקט ווי יעדן אין דער פֿרי, אויפֿן וועג צו דער אַרבעט. קליינער נומער נײַן איז אַ קאַר-סערוויס אַזוי גרויס ווי אַ מיניבוס וואָס פֿאָרט מיטן מאַרשרוט פֿון נומער 9, דעם בוס. ס'איז אַזאַ מין כּילאַים צווישן אַ בוס און אַ קאַר. אַזוי האָסטו די וועלט און יענע וועלט - די באַשטימטער מאַרשרוט און דער ביליקער פּרײַז פֿון אַ בוס, און די פֿלינקקייט און בייגעוודיקייט פֿון קאַר.
זינט די פּיגועים בין איך געפֿאָרן נאָר מיט דער קליינער ליניע נײַן צו דער אַרבעט און צוריק. אַפֿילו אויב ס'איז געקומען דער בוס נומער נײַן פֿאַר דעם קליינעם נומער נײַן, כ'האָב אים געזאָזט פֿאַרבײַפֿאָרן. אַן אויטאָבוס איז צו אַ גרינגער ציל פֿאַר אַ טעראָריסט. ספּעציעל נומער נײַן, תּמיד כּמעט פֿול, און שוין באַקומען אַ פּיגוע. כ'ווייס ניט אויב איך טראַכט טאַקע אַזוי, אָבער דוטשי האָט בײַ מיר אָפּגענומען אַ שבֿועה. כ'האָב אַלע מאָל געמיינט אַז דער קליינער נומער נײַן וועט קיין מאָל ניט באַקומען אַ פּיגוע. ראשית-חכמה, דאָרט קענען זײַן מאַקסימום צען מענטשן, עלף מיטן דרײַווער. צווייטנס, איז דאָ נאָר איין טיר, פֿון פֿאָרנט, און דער דרײַווער עפֿנט און פֿאַרמאַכט פֿאַר יעדן און זעט פּינקטלעך ווער ס'שטײַגט אַרײַן.
יענעם טאָג בין איך אײַנגעשטיגן בײַם געוויינטלעכן פּלאַץ. געווען איז עס אַרום נײַן אַ זייגער אין דער פֿרי. ס'איז געווען אַ ליכטיקע זון פֿון מיטן האַרבסט, געהאָנגען אין דורכזיכטיקע הימלען, און נאַסע בלעטער האָבן צוגעדעקט דעם עוועניו.
מיר זײַנען געווען אין דיזענגאָף גאַס ווען איין אַלטיטשקע האָט זיך געקערט צו מיר און געזאָגט, "זאָג מיר, יענער קוקט דיר ניט אויס פֿאַרדעכטיקט?" אירע אויגן האָבן מיר אָנגעוויזן אויף אַ שוואַרצלעכן בחור. ער האָט געטראָגן אַ באַוולנעם גרויען הוט און געהאַלטן אַן אָנצוג-טאַש. האָב איך איר געזאָגט, "טרײַבט ניט איבער. ער קוקט אויס בסדר."
נאָר כ'האָב אים ווײַטער אָנגעקוקט. געטראַכט, אַז עקספּלאָסיווע פּאַסיקן זײַנען איצט זייער שטיק. זיכער איז אַזאַ עקספּלאָסיווער פּאַסיק עפּעס דין, וואָס זיי לייגן אַרום דעם קערפּער. קען זײַן אַז אין זײַן אָנצוג-טאַש וואָס ער האַלט ליגט ניט קיין אָנצוג נאָר אַן עקספּלאָסיוו פּאַסיק. האָב איך געזאָגט דער אַלטיטשקע: "ס'איז בסדר גמור. זאָרגט זיך ניט."
די אַלטיטשקע האָט אויף מיר אָנגעקוקט מיט אַ זויערער מינע און זיך געקערט צו אַ צווייטן בחור וואָס זיצט לעבן איר. מיר זײַנען געזעסן אין הינטערשטן טייל, און דער בחור וואָס זי האָט אים פֿאַרדעכטיקט איז געזעסן פֿון פֿאָרנט. די אַלטיטשקע האָט עפּעס געשעפּטשעט צום צווייטן בחור, און ער האָט געקוקט אין דער ריכטונג פֿון פֿאַרדעכטיקטן און נאָך אַ סעקונדע געמאַכט איר אַ באַוועגונג אויף "ניין" מיטן קאָפּ און די אויגן, און אַ באַוועגונג פֿון ביטול מיט דער האַנט. איצט בין איך געווען זיכער. סתּם פּאַראַנאָיד. פֿאַר וואָס איז יעדער אַזוי פֿיל פּאַראַנאָיד אין דער מדינה? שוואַרצלעכע קענען שוין מער ניט אַרויף אויף די באָסעס?
עמעצער האָט זיך באַלאָגט אין שײַכות מיט דעם אַז הײַנט איז שטיל ווי אין אַ בית-עולם. אויפֿן ראַדיאָ האָט מען גערעדט וועגן פּיגוע וואָס איז געווען אין וואַדי ערה. די פּאַסאַזשירן האָבן זיך צוגעהערט שטילערהייט. נאָך דעם איז געווען אַ ליד פֿון כוורת, כ'געדענקט ניט וועלכעס.
בײַם ראָג זשאַבאָטינסקי איז אַראָפּגעשטיגן די אַלטיטשקע. זי האָט ניט אײַנגעשטימט מיט אונדזער מיינונג. אויף איר וועג אַרויס האָט זי געלאָזט פֿליִען אַ לאַנגן קוק אויפֿן שוואַרצלעכן מיטן אָנצוג און דעם באַוולנעם הוט. ער האָט זי צוריקגעקוקט. כ'האָב אין יענער רגע ניט געטראַכט אַז זײַן קוק האָט עפּעס געזאָגט. אויב איך וואָלט געמיינט אַז עפּעס שטעקט אין וואָס זי האָט געטאָן, אַז צוליב זיכערהייט וואָלט געווען מיר כּדאַי אַראָפּצושטײַגן, וואָלט איך דאָס אַוועקגעמאַכט תּיכּף-ומיד. כ'האָב ניט געהאַט די צײַט פֿאַר מער זיכערהייט. אפֿשר ווען איך וואָלט געהאַט עטעלכע מינוט אַוועקצוהרגענען וואָט איך אַראָפּגעשטיגן, נאָר כ'האָב ניט געהאַט. ווער האָט יאָ?
דער צווייטער בחור האָט מיר געזאָגט, "עס דריקט מענטשן, האַ?" ער האָט געהאַט אַ בערדל אויפֿן שפּיץ גאָמבע און גרויסע זונברילן, זילבערנע. די האָר זײַנען געווען בײַ אים גאָלדענע, צוריקגעהאַלטן פֿון הינטן מיט אַ סך דזשעל. קול, אין זײַנע אייגענע אויגן כאָטש. אַ שיינע שמייכל. גיורא. איצט ווייס איך. גיורא גואטה, פֿון ירושלים. איצט ווייס איך אַ סך זאַכן. כ'האָב אים געזאָגט, "אַזאַ פּאַראַנויע. מענטשן זײַנען אין גאַנצן משוגע געוואָרן." נאָך עטלעכע סעקונדעס האָ ער געזאָגט, "ער זעט דיר אויס בסדר, אמת?" האָב איך ווידער אָנגעקוקט דעם שוואַרצלעכן. כ'בין ניט געווען זיכער. ווער קען זײַן זיכער? האָב איך געזאָגט, "יאָ, מיט אים איז ניטאָ קיין פּראָבלעם."
גיורא און איך האָבן אַרויסגעקוקט אין דרויסן, יעדער פֿון זײַן פֿענצטער. האַרבסט, אָבער זון. כ'האָב געזען אַן אַדווערטײַזמענט פֿאַרן מוּווי "מאָנסטערס אינק," און אַ קליינע לאַסטאויטאָ פֿון מילך-פּראָדוקטן גד. אַ בוי-אַרבעטער איז אַרויף און געשריגן, "פֿאַר וואָס האָבן זיך די צוויי פֿריִערדיקע ניט אָפּגעשטעלט פֿאַר מיר?" דער אַרבעטער האָט געהאַט צוויי טעכטער. כ'האָב געלייענט וועגן דעם דערנאָך אויף YNET . ער האָט געזאָגט, "געוואַלד, מענטשן, די צײַט איז מיר טײַער." "די צײַט איז אונדז אַלעמען טײַער, זיסקייט," האָט עצעמער אים געענטפֿערט.
המשך קומט אי"ה
אָריגינאַל דאָ.
זינט די פּיגועים בין איך געפֿאָרן נאָר מיט דער קליינער ליניע נײַן צו דער אַרבעט און צוריק. אַפֿילו אויב ס'איז געקומען דער בוס נומער נײַן פֿאַר דעם קליינעם נומער נײַן, כ'האָב אים געזאָזט פֿאַרבײַפֿאָרן. אַן אויטאָבוס איז צו אַ גרינגער ציל פֿאַר אַ טעראָריסט. ספּעציעל נומער נײַן, תּמיד כּמעט פֿול, און שוין באַקומען אַ פּיגוע. כ'ווייס ניט אויב איך טראַכט טאַקע אַזוי, אָבער דוטשי האָט בײַ מיר אָפּגענומען אַ שבֿועה. כ'האָב אַלע מאָל געמיינט אַז דער קליינער נומער נײַן וועט קיין מאָל ניט באַקומען אַ פּיגוע. ראשית-חכמה, דאָרט קענען זײַן מאַקסימום צען מענטשן, עלף מיטן דרײַווער. צווייטנס, איז דאָ נאָר איין טיר, פֿון פֿאָרנט, און דער דרײַווער עפֿנט און פֿאַרמאַכט פֿאַר יעדן און זעט פּינקטלעך ווער ס'שטײַגט אַרײַן.
יענעם טאָג בין איך אײַנגעשטיגן בײַם געוויינטלעכן פּלאַץ. געווען איז עס אַרום נײַן אַ זייגער אין דער פֿרי. ס'איז געווען אַ ליכטיקע זון פֿון מיטן האַרבסט, געהאָנגען אין דורכזיכטיקע הימלען, און נאַסע בלעטער האָבן צוגעדעקט דעם עוועניו.
מיר זײַנען געווען אין דיזענגאָף גאַס ווען איין אַלטיטשקע האָט זיך געקערט צו מיר און געזאָגט, "זאָג מיר, יענער קוקט דיר ניט אויס פֿאַרדעכטיקט?" אירע אויגן האָבן מיר אָנגעוויזן אויף אַ שוואַרצלעכן בחור. ער האָט געטראָגן אַ באַוולנעם גרויען הוט און געהאַלטן אַן אָנצוג-טאַש. האָב איך איר געזאָגט, "טרײַבט ניט איבער. ער קוקט אויס בסדר."
נאָר כ'האָב אים ווײַטער אָנגעקוקט. געטראַכט, אַז עקספּלאָסיווע פּאַסיקן זײַנען איצט זייער שטיק. זיכער איז אַזאַ עקספּלאָסיווער פּאַסיק עפּעס דין, וואָס זיי לייגן אַרום דעם קערפּער. קען זײַן אַז אין זײַן אָנצוג-טאַש וואָס ער האַלט ליגט ניט קיין אָנצוג נאָר אַן עקספּלאָסיוו פּאַסיק. האָב איך געזאָגט דער אַלטיטשקע: "ס'איז בסדר גמור. זאָרגט זיך ניט."
די אַלטיטשקע האָט אויף מיר אָנגעקוקט מיט אַ זויערער מינע און זיך געקערט צו אַ צווייטן בחור וואָס זיצט לעבן איר. מיר זײַנען געזעסן אין הינטערשטן טייל, און דער בחור וואָס זי האָט אים פֿאַרדעכטיקט איז געזעסן פֿון פֿאָרנט. די אַלטיטשקע האָט עפּעס געשעפּטשעט צום צווייטן בחור, און ער האָט געקוקט אין דער ריכטונג פֿון פֿאַרדעכטיקטן און נאָך אַ סעקונדע געמאַכט איר אַ באַוועגונג אויף "ניין" מיטן קאָפּ און די אויגן, און אַ באַוועגונג פֿון ביטול מיט דער האַנט. איצט בין איך געווען זיכער. סתּם פּאַראַנאָיד. פֿאַר וואָס איז יעדער אַזוי פֿיל פּאַראַנאָיד אין דער מדינה? שוואַרצלעכע קענען שוין מער ניט אַרויף אויף די באָסעס?
עמעצער האָט זיך באַלאָגט אין שײַכות מיט דעם אַז הײַנט איז שטיל ווי אין אַ בית-עולם. אויפֿן ראַדיאָ האָט מען גערעדט וועגן פּיגוע וואָס איז געווען אין וואַדי ערה. די פּאַסאַזשירן האָבן זיך צוגעהערט שטילערהייט. נאָך דעם איז געווען אַ ליד פֿון כוורת, כ'געדענקט ניט וועלכעס.
בײַם ראָג זשאַבאָטינסקי איז אַראָפּגעשטיגן די אַלטיטשקע. זי האָט ניט אײַנגעשטימט מיט אונדזער מיינונג. אויף איר וועג אַרויס האָט זי געלאָזט פֿליִען אַ לאַנגן קוק אויפֿן שוואַרצלעכן מיטן אָנצוג און דעם באַוולנעם הוט. ער האָט זי צוריקגעקוקט. כ'האָב אין יענער רגע ניט געטראַכט אַז זײַן קוק האָט עפּעס געזאָגט. אויב איך וואָלט געמיינט אַז עפּעס שטעקט אין וואָס זי האָט געטאָן, אַז צוליב זיכערהייט וואָלט געווען מיר כּדאַי אַראָפּצושטײַגן, וואָלט איך דאָס אַוועקגעמאַכט תּיכּף-ומיד. כ'האָב ניט געהאַט די צײַט פֿאַר מער זיכערהייט. אפֿשר ווען איך וואָלט געהאַט עטעלכע מינוט אַוועקצוהרגענען וואָט איך אַראָפּגעשטיגן, נאָר כ'האָב ניט געהאַט. ווער האָט יאָ?
דער צווייטער בחור האָט מיר געזאָגט, "עס דריקט מענטשן, האַ?" ער האָט געהאַט אַ בערדל אויפֿן שפּיץ גאָמבע און גרויסע זונברילן, זילבערנע. די האָר זײַנען געווען בײַ אים גאָלדענע, צוריקגעהאַלטן פֿון הינטן מיט אַ סך דזשעל. קול, אין זײַנע אייגענע אויגן כאָטש. אַ שיינע שמייכל. גיורא. איצט ווייס איך. גיורא גואטה, פֿון ירושלים. איצט ווייס איך אַ סך זאַכן. כ'האָב אים געזאָגט, "אַזאַ פּאַראַנויע. מענטשן זײַנען אין גאַנצן משוגע געוואָרן." נאָך עטלעכע סעקונדעס האָ ער געזאָגט, "ער זעט דיר אויס בסדר, אמת?" האָב איך ווידער אָנגעקוקט דעם שוואַרצלעכן. כ'בין ניט געווען זיכער. ווער קען זײַן זיכער? האָב איך געזאָגט, "יאָ, מיט אים איז ניטאָ קיין פּראָבלעם."
גיורא און איך האָבן אַרויסגעקוקט אין דרויסן, יעדער פֿון זײַן פֿענצטער. האַרבסט, אָבער זון. כ'האָב געזען אַן אַדווערטײַזמענט פֿאַרן מוּווי "מאָנסטערס אינק," און אַ קליינע לאַסטאויטאָ פֿון מילך-פּראָדוקטן גד. אַ בוי-אַרבעטער איז אַרויף און געשריגן, "פֿאַר וואָס האָבן זיך די צוויי פֿריִערדיקע ניט אָפּגעשטעלט פֿאַר מיר?" דער אַרבעטער האָט געהאַט צוויי טעכטער. כ'האָב געלייענט וועגן דעם דערנאָך אויף YNET . ער האָט געזאָגט, "געוואַלד, מענטשן, די צײַט איז מיר טײַער." "די צײַט איז אונדז אַלעמען טײַער, זיסקייט," האָט עצעמער אים געענטפֿערט.
המשך קומט אי"ה
אָריגינאַל דאָ.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה