וואָס געפֿעלט מיר מערסטנס אויף דער קליינער ליניע נײַן איז דאָס, וואָס זיי זײַנען פּינקטלעך און פֿאַרלאָזלעך מיט דער צײַט . איך בין אין דעם צײַט-פֿעלד, כ'בין אַ מבֿין דערויף. צום בײַשפּיל, דאָס גאַנצע פֿאַרנעמען זיך מיטן געלט און דעם רעשט פֿירט מען אויס אין מיטן דער רײַזע, ניט ווי אויפֿן בוס, וואָס שטייט אין דער סטאַנציע ביז יעדער האָט געענדיקט צאָלן. צום בײַשפּיל, ווי אַזוי זיי בײַטן אויס דאָס געלט מיט אַנדערע דרײַווערס וואָס פֿאָרן צו קעגן-איבער: פֿאַרשטענדיקן זיך אויפֿן ראַדיאָ, גרייטן צו דאָס געלט, עפֿענען דעם פֿענצטער, און ווען זיי פֿאָרן זיך פֿאַרבײַ איינער קעגן דעם צווייטן שטעלט מען זיך אָפּ אויף צוויי מינוט און בײַט אויס. אָדער די פֿלינקקייט פֿון די דרײַווערס -- שנײַדן אָפּ די אויטאָס, איבערכיטערעווען די אויטאָבוסן (וואָס מע רופֿט זיי אויפֿן ראַדיאָ "דזשאַמבאָוס") דורכן פֿאָרן מיטן פֿאַרקערטן וועג, לחקענען צו די סעקונדעס בײַם פֿאָרסיגנאַל, פֿאָרן אַרום פֿאָרגעענג, איבערשנײַדן קליינע געסלעך מחוץ דעם געוויינטלעכן מאַרשרוט, דאָס זײַנען מוטיקע אַקטן וואָס ס'איז אַ פֿאַרגעניגן זיי צוצוקוקן פֿון דער זײַט.
גיורא גואטה האָט מיר אָנגערירט אויפֿן אַקסל. כ'האָב זיך אויסגעדרייט מיט שטוינונג און געזען אַז דאָס איז נאָר ער. איצט האָב איך געלייגט אַכט אַז אין זײַן האַנט האָט ער אַ פּאַלם פּײַלאָט. כ'האָב זיך געטראַכט, וואָס ביסטו משה גרויס? כ'האָב אויך אַ פּאַלם. דאָס איז ניט אין גאַנצן ריכטיק. מײַן פּאַלם איז קאַליע געוואָרן מיט צוויי חדשים פֿריִער.
האָט ער מיר געזאָגט, "הער, אויב עפּעס זאָל מיט מיר געשען, וויל איך דו זאָלסט זאָגן מײַן חבֿרטע אין ירושלים, שולי, כ'וויל דו זאָלסט איר זאָגן..." ער האָט געטראַכט אָבער ניט מצליח געווען צו געפֿינען די ריכטיקע זאַך איבערצוגעבן.
כ'האָב זיך געלאַכט. וואָס רעדט ער? אויב עפּעס געשעט אים? אויך ער הייבט שוין אָן? מילא, אַן אַלטיטשקע, נאָך אַלץ פּאַראַנאָיד פֿון חורבן, נאָר ער? האָב איך אים געזאָגט, "אויב עפּעס וועט געשען, דאַכט זיך מיר ניט אַז דווקא איך וועל בלײַבן כּדי איבערצוגעבן דײַן אָנזאָג. זאָרג זיך ניט, גאָרניט וועט ניט געשען."
"איך װײס אַז גאָרנישט װעט געשען," האָט ער געזאָגט. "נאָר אױב עס װעט יאָ געשען ... אױב דו װילסט, קען איך אױך עפּעס איבערגעבן עמעצן, אַזױ װי, אױב איך ... דו װײסט." האָב איך גלײַך אַ זאָג געטאָן, "נײן." נאָך דעם האָב איך געטראַכט, אפֿשר האָב איך יאָ געזאָלט עפּעס איבערגעבן עמעצן? אפֿשר האָב איך אַזאַ מין צװאָה? אפֿשר זאָל איך טראַכטן װעגן דעם ערנצט און עפּעס איבערלאָזן אײן עמעסדיקע זאַך? אוממעגלעך צו װיסן. כ'האָב געטראַכט אַז װען איך װאָלט עפּעס איבערגעגעבן עמעצן, װאָלט דאָס געדאַרפֿט זײַן דוטשי. פֿונדעסטװעגן. נישט געקוקט אױף דעם אַלעם.
האָב איך זיך געכאַפּט. צו אַל די שװאַרצע יאָר. װעגן װאָס טראַכט איך אױף אַ בוס אױפֿן װעג צו דער אַרבעט? װעגן מײַן צװאָה. װוּהין זײַנען מיר אָנגעקומען? אױפֿן הינטן פֿון אױטאָבוס פֿאַר אונדז איז געװען אַ װעכטער פֿון דער מלכּה און דעם אופֿשריפֿט, "איר פֿאָרט אין אױסלאַנד? נעמט אַ צעלפֿאָן פֿאַר אױסלאַנד." אױפֿן ראַדיִאָ, האָט געזאָגט דעם אינטערװיויִרער דער מענטש װאָס איז געפֿאָרן הינטערן בוס װאָס האָט אופֿגעריסן אין װאַדי ערה, "כ'בין אָפּטימיסטיש. אָפּטימיסטיש, אָפּטימיסטיש, אָפּטימיסטיש." אַ צעלפֿאָן האָט געקלונגען און עמעצער האָט געענטפֿערט. כ'האָב אַרױסגענומען מײַן העפֿטל -- זינט מײַן פּאַלם איז קאַליע געװאָרן בין איך צוריק צום מיטלעלטער -- און פֿאַרשריבן, "קאָנטראָלירן װיפֿל קאָסט דינגען אַ הױז אין נײַ-זײלאַנד. רעדן מיט דוטשי."
כ'האָב געזאָגט דעם בחור, "ביסט אַ ירושלמי? איך אױך, אָריגינעל," נאָר כ'האָב געזען אַז ער טראַכט װעגן אַנדערע זאַכן. זײַנע אױגן זײַנען געװען ערנצט. שפּעטער האָב איך געטראַכט, מענטשן האָבן טײל מאָל אַ פֿאָרגעפֿיל, אַזױ װי מיר האָבן געפֿונען כּלערלײ אָנצוהערענישן װאָס דני לם האָט געזאָגט אײדער ער איז געהרגעט געװאָרן, װי דאָס ליד װאָס ער האָט אָנגעשריבן אַ חודש פֿריִער. װי מע דערצײלט װעגן די סאָלדאַטן װאָס זײַנען געשטאָרבן, אַז בײַ זײער לעצטן טעלעפֿאָן-שמועס האָבן זײ געזעגנט זיך אױף אַ ספּעציעלן אױפֿן, אַז בײַ זײערע לעצטע טעג האָבן זײ געזאָגט זאַכן, האָבן געשפּירט אַז עפּעס וועט אָט אָט געשען. צוריקגערעדט, זאָגן אַלע אַזױ, די גאַנצע צײַט. דו דערמאָנסט זיך פּשוט אין די װאָס זײַנען טאַקע טױט. כ'האָב אױך באַגעגנט רמזים אױף דעם װאָס איך װעל באַלד שטאַרבן. אַ מאָל האָב איך געזען פֿײגל פֿליִען אין פֿינצטער. האָב איך געטראַכט, פֿײגל פֿליִען אין פֿינצטער, מאָדנע. דאָס איז זיכער אַ רמז. און פֿונדעסטװעגן, לעב איך נאָך. אַפֿילו איצט. אַפֿילו נאָך דער קלײנער ליניע נײַן, נאָך שער הגיא, נאָך עמק רפֿאים. נאָך פּהמי.
האָב איך אים געזאָגט, "הער אויף טראַכטן וועגן דעם, זײַ ניט גערירט אין קאָפּ."
ער האָט זיך צעשמייכלט. כ´בין אויפֿגעשטאַנען פֿון מײַן זיצאָרט, אויפֿגעהויבן מײַן האַנט אויף זײַ געזונט און אָן צו זאָגן גאָרניט בין איך אַראָפּגעגאַנגען פֿון מיניבוס. אויפֿן וועגן אַראָפּ האָב איך מער ניט געקוקט אויפֿן שוואַרצלעכן בחור, דעם טעראָריסט. דאַכט זיך אַז כ´האָב אים ניט אָנגעקוקט ווײַל כ´האָב באמת ניט געגלייבט אַז ער איז אַ טעראָריסט, ניט געקוקט אויף דער מעגלעכקייט אַז כ´האָב ניט געקוקט אויף אים כּדי אים ניט צו פֿאַרשעמען.
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה