מחובר געוואָרן אויף וועסטמינסטער-בריק, סעפּטעמבער 3, 1802
אָנגעשריבן זיצנדיק פֿון אויבן אויף אַ קאָטש, אויפֿן וועג קיין פֿראַנקרײַך.
גאָרניט האָט ניט בײַ זיך די ערד מער הערלעך.
אַ קאַלטע נשמה ער וואָס קען פֿאַרבײַ
אָן ייִראת-הכּבֿוד אַזאַ רירנדע ריאה.
אָט אָ די שטאָט גייט שוין אין אַזאַ הילוך:
פֿרימאָרגנדיקע שיינקייט, שטיל און ליידיק
שיף, טורעם, קופּאָל, טעאַטער, טעמפּל - ליגן
אָפֿענע פֿאַר די פֿעלדער און פֿאַרן הימל;
כּולו ליכט און גלאַנץ, די לופֿט אָן רויך.
שוין פֿריִער האָט אײַנגעווייקט די זון
אין עיקר-פּראַכט אירער טאָל און פֿעלדז און באַרג?
קיין מאָל געהערט, געשפּירט טיף אַזאַ רו!
עס שוועבט די טײַך אויף אייגענעם פאַרלאַנג.
גאָטעניו! עס שלאָפֿט אײַן ממש יעדע שטוב
און אײַנגעשטילט ליגט יענע מעכטיק האַרץ!
אָנגעשריבן זיצנדיק פֿון אויבן אויף אַ קאָטש, אויפֿן וועג קיין פֿראַנקרײַך.
גאָרניט האָט ניט בײַ זיך די ערד מער הערלעך.
אַ קאַלטע נשמה ער וואָס קען פֿאַרבײַ
אָן ייִראת-הכּבֿוד אַזאַ רירנדע ריאה.
אָט אָ די שטאָט גייט שוין אין אַזאַ הילוך:
פֿרימאָרגנדיקע שיינקייט, שטיל און ליידיק
שיף, טורעם, קופּאָל, טעאַטער, טעמפּל - ליגן
אָפֿענע פֿאַר די פֿעלדער און פֿאַרן הימל;
כּולו ליכט און גלאַנץ, די לופֿט אָן רויך.
שוין פֿריִער האָט אײַנגעווייקט די זון
אין עיקר-פּראַכט אירער טאָל און פֿעלדז און באַרג?
קיין מאָל געהערט, געשפּירט טיף אַזאַ רו!
עס שוועבט די טײַך אויף אייגענעם פאַרלאַנג.
גאָטעניו! עס שלאָפֿט אײַן ממש יעדע שטוב
און אײַנגעשטילט ליגט יענע מעכטיק האַרץ!
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה