יום שלישי, דצמבר 15, 2009

באַריכט פֿון דער ליידיקער שטאָט

איך בין געווען אין דער ליידיקער שטאט. עס רעדט זיך אַזוי ליידיק. באמת איז די שטאָט פֿול מיט מענטשן נאָר זיי זײַנען אָרעמע לײַט, ליידיקגייערס בלית ברירה ווײַל עס פֿעלט ערשטקלאַסיקע סאָציאַלע פֿאַרזאָרג. דאָס הייסט אַז ניט די מענטשן זײַנען שולדיק, נאָר די געזעלשאַפֿט. חוץ די פֿאַרברעכערס מיט די מאָגערס מיט די פֿאַרגוואַלדיקערס מיט די מערדערס. די יענע זײַנען רשעים און אויסוווּרפֿן נאָר אַלע אַנדערע אָרעמע-לײַט זײַנען וווילע חברה-לײַט וואָס מע קען מיט זיי מאַכן אַ תּיקון.

איך בין געווען אין דער ליידיקער שטאָט און אַ שילד האָט מיר געגעבן אָנצוהערן פֿון דער פֿינצטערניש אַז מע וועט מיך שיין אויפֿנעמען. ניט וויסנדיק וואָס געפֿינט זיך אינעווייניק האָב זיך זיך אונטערגעגאַרטלט און אַ טענטאַטיוון שטויס געגעבן די טיר.

זי האָט זיך ניט גערירט פֿון אָרט. כ'האָב אַרײַנגעקוקט אינעווייניק און געזען אַן אומקלאָרע בילד: אָדער אַ ליכט ברענט, אָדער כ'זע די אָפּשפּיגלונג פֿון די גאַסנליכט, אָדער דאָרט איז גאָרניט דאָ, איך רעד זיך אײַן אַ קינד אין בויך און אַ וואַרעמע נאַכט־חבֿרה.

אַ קינד עפֿנט אויף די טיר. כ'בין דערשטוינט. "קים אַרײַן, וואָס שטײַסטי דאָרט ווי אַ לײַמענע גאָלעם?"

"?" האָב איך געפֿרעגט מיטן האַלב באַלויכטענעם פּנים.

"איר זאַט ניט אַלײַן אין דער שטוט. די שטוט איז ניט לײַדיק. קײַנער וואַרט ניט אויף ענק, נור טומער ווילט איר מער ניט אַוועקוואַרפֿן דוס לייבן זאַנען מיר דו פֿאַר ענק."

בין איך אַרײַנגעגאַנען.

די טיר האָט זיך צוגעמאַכט נאָך מיר.

דער זאַל איז ליידיק. אַלץ איז שוין טונקל. דאָס קינד איז נעלם געוואָרן.

אויף אַ טאַבורעטל אין מיטן זאַל -- ווי פֿון אַ באַר -- ליגט אַ האַנט־געשריבענע צעטל. די ווערטער לייענען זיך גרינג:

"דער זאַל איז ליידיק ווײַל איר זײַט ליידיק. גייט און פֿילט זיך אָן."

אין תגובות:

הוסף רשומת תגובה