אין עוד מלבֿדו: "אַלץ איז גאָט" - אויב שוין יאָ, וואָס זשע ביסטו?

כ'האָב געקויפֿט און איבערגעלייענט (מערסטנס פֿון) "גאָד איז עוועריטינג" (גאָט איז אַלץ: דער ראַדיקאַלער וועג פֿון ניט־צוויייִקער יהדות). בקיצור האַנדלט זיך אין אַ צוגענגלעכער, גוט־אָנגעשריבענער, און געלערנטער אַרײַנפֿיר און אַרײַנקלער אין דער השׂגה "אין עוד מלבֿדו" ווי עס געפֿינט זיך אין דער קבלה בכלל און אין אַנדערע מיסטישע טראַדיציעס -- און ווי אַזוי מע קען ווידער פֿאַרמאַכן דעם קרײַז און "אַהיימברענגען" די מיסטישע טעכניק און קבלהסטישע כּוונות כּדי צו ברענגען צו תּיקון־מידות און תּיקון־עולם.

איך זאָג ניט אַז דאָס בוך איז ניט כּדאַי איבערצולייענען. כ'בין ווײַט ניט קיין מקובל, און קיין געלערנטער אין קבלה־ספֿרים בין איך אויך ניט. צוליב דער סיבה אַליין האָט דער חיבור מיר אויפֿגעעפֿנט די צו־מתנגדישע אויגן. און די פּאַראַלעלן צווישן די קבלה און אַנדערע גלויבנס זײַנען באַלערנדיק.

נאָר איין עטישע קשיא קען אָפּפֿרעגן דעם גאַנצן בנין, און דער בעל־מחבר (דזשיי מײַקלסאָן) פֿרעגט אים ניט אָפּ, דהײַנו:

אויב אַלץ איז גאָט, ווער זשע איז דער מיט־מענטש? פֿאַר וואָס זאָל מיר אָנגיין יענעמס עגמת־נפֿש אויב "דאָס גאַנצע לעבן איז נאָר כוואַליעס אין ים"? אויב יעדער פֿענאָמען איז נאָר טייל פֿון די ספֿירות, פֿאַר וואָס זאָל מיר אויסמאַכן דײַן הונגער יסורים?

צוליב דעם מוז מען אָנגערקענען די מציאות ־ די חשיבֿות ־ פֿון אונטערשיידן צווישן מענטש און מענטש און מענטש און גאָט. ווײַל בן־אָדם־לחבֿרו איז אויך (און אייביק) אַן ענין.