יום שני, אוגוסט 13, 2007

אָנשטעל של אלול

איך בין ניט גאָרניט, כאָטש כ'האָב דאָס געפֿיל אַז כ'וואָלט געדאַרפֿט פֿילן זיך ווי גאָרניט. איך דאַרף האָבן דעם חשש אַז מײַן לעבן איז מלא-חטא, ניט ווערט אַן אויסגעבלאָזענער שופֿר. איך דאַרף זען פֿאַר די אויגן ווי מײַן נשמה העגט אויפֿן וואָגשאָל, אין כּף-הקלע. איך דאַרף פֿישיק ציטערן, אין דער צײַט פֿון יאָר. איך דאַרף פֿורכטן.

און פֿורכט פֿעלט. איך האַלט ניט אַז יעדער באַשלוס איז מיצווה אַעגן עבירה. ס'רוב באַשלוסן אין מײַן לעבן זײַנען (לטובה צי לרעה) מאָראַליש נייטראַל. ס'איז פּרעטענציעז און פֿייק מאַכן זיך אַנדערש. אײַ, מע מאַכט דאָס לעבן פֿאַר אַ דראַמע כּדי אַליין צו שטײַגן? אוממעגלעך איז צו געווינען אָן אַ שפּיל? איך ווייס דאָס אַלץ און איך שטיי אַ ניט גערירטער.

ריר מיך. איך קען נאָך אַלץ נתפּעל ווערן, אפֿשר.

אין תגובות:

הוסף רשומת תגובה