די דערמאָנונג פֿון זאַכן (זכרון דברים), יעקב שבתאי: ייִדיש, ש.ב.

גאָלדמאַנס פֿאָטער איז געשטאָרבן דעם ערשטן אַפּריל און אילאָ גאָלדמאַן איז באַגאַנגען זעלבסטמאָרד דעם ערשטן יאַנואַר, און דווקא אין דער צײַט ווען געדאַכט האָט זיך אים אַז אָט, מיטן כּוח פֿון אָפּזונדערונג און צונויפֿפֿאַל, עפֿנט זיך אים אויף אַ נײַע תּקופֿה און ער געפֿינט פֿאַר זיך אַליין דעם אָנהייב פֿון אַ תּיקון דורכן "בולוואָרקער" און אַ געוווּנטשענער שטייגער לעבן, און דערעיקר דורך דער אַסטראָנאָמיע און איבערזעצן דעם "סאָמניום". צעזאַר איז געווען דער איינציקער וואָס האָט געלייגט אַכט אויף דער מאָדנער קאָמבינאַציע דאַטעס צווישן דעם טויט פֿון גאָלדמאַן און דעם טויט פֿון זײַן פֿאָטער, און אַפֿילו באַמערקט דאָס עטלעכע טעג נאָך דער לוויה פֿון גאָלדמאַן בשעת ער שטייט אין דער קיך פֿון עם ישראל און מאַכט זיי ביידן טיי, אָבער באַמערקט האָט ער דאָס ווי אַן אַנעקדאָט אָן שום באַטײַט, ווײַל אין יענער צײַט האָט צעזאַר באמת אויפֿגעגעבן אַלץ און אַפֿילו אויף דער קלענסטער באַמיִונג איז ער ניט געווען גרייט חוץ זײַנע תּיכּפֿדיקע באַדערפֿענישן, און אין דער האָפֿענונגסלאָזן פּראָצעס פֿון זײַן בליִאַקירונג, ווען ער גייט אַלץ מער אָנגעטאָן אין מאָדישע קליידער פֿון שרײַענדיקע קאָלירן, פֿאַרלאָזט וואָנצעס, רייכערט פּאַפּיראָסן פֿון אַ בעסערער קוואַליטעט, פֿרעסט און זויפֿט און לויפֿט נאָך יעדער צופֿעליקער פֿרוי אין זײַן וועג, בשעת דער עיקר פֿון זײַנע געדאַנקען און דער רעשט פֿון זײַן ווילנס-כּוח זײַנען אָפּגעגעבן זײַן בכור וואָס קרענקט אויף אַ קראַנקייט אָן אַן אויסהיילונג און וואָס זײַן מצבֿ ווערט האָפֿענונגסלאָז, האָט צעזאַר שוין נאָר געזען דאָס לעבן ווי אַן אומבאַטעמטער דורכפֿאַל אויסגעליידיקט פֿון זין, אָדער ווי אַ גרויסער קוריאָז וואָס מע דאַרף הנאָה האָבן דערפֿון ווי נאָר מעגלעך, אַ זאַך וואָס אין די מאָמענטן פֿון ניכטערקייט און חרטה וואָס האָבן אים אָנגעפֿאַלן פֿון צײַט צו צײַט האָט ער אָנגערופֿן “דאָס פֿריילעכע זעלבסטמאָרד.” דער איינציקער מענטש וואָס האָט אָן שום ספֿק געפּרוּווט דעשיפֿרירן די סודותדיקע טײַטשן פֿון יענעם דאַטעס-צופֿאַל איז געווען גאָלדמאַן, נאָר וואָס, ער איז שוין טויט.