שיכור איז אַ . . .

ווי געזאָגט בין איך אַן ערשט-יאָריקער רעזידעננט, ד"ה בלשון רבנות בין איך נאָך אַלץ אין שימוש. ווי טייל פֿון אונדזער פּראָגראַם פֿון "ערשטיקער מעדיצין", פּרימיירי-קער, זיצן מיר איצט בײַ אַ מיני-קורס וועגן ניצן דראָגס כלערליי, פֿון קאָקאַיִן און העראִָיִן ביז אַקלאָהאָל, און וועגן דעם, ווי אַזוי צו העלפֿן אונדזערע פּאַציענטן (און זיך אַליין, אויב נייטיק).

בין איך נעכטיקע נאַכט געגאַנגען אויף אַ מיטינג פֿון "אעי-אעי", ד"ה אַלקאָהאָליקס אַנאָנימאָס. סײַ אַ מאָדנע, סײַ אַן אינפּירירנדיקע איבערלעבעניש. סך-הכל דאַכט זיך מיר, אַז כ'ווייס שוין גענוג כדי אָפּצושיקן אַהין די אַלקאָהאָליקערס וואָס כ'זע אין קליניק אָדער אין שפּיטאָל.

אַ טיש פֿון הינטן אין זאַל איז געווען באַדעקט מיט פֿליבלעטלעך וועגן די גרופּעס, ווו זיי טרעפֿן זיך, וכ'. וועגן דעם וויל איך עפּעס פֿרעגן. פֿון דער גאַנצער רשימה זיצונגען אין מאַנהעטן האָב איך געזען נאָר צוויי בײַ שולן, אַנשי-חסד און סטיין-ווײַז. גאָרניט אין קיין אָרטאָדאָקסישע שולן. היתכן?

צי איז דאָס פּשוט אַ פֿאַלשער אײַנדרוק? וווהין גייען די פֿרומע ייִדן וואָס האָבן אַ פּראָבלעם מיט אַלקאָהאָל? וווהין גייען די היימישע אַלקאָהאָליקערס? האָבן זיי געהאַט הצלחה מיט "אעי-אעי"?