בײַ אונדז אין שול איז אָנגעשטעלט אַ קינדהיטערין (אַזאַ מלמדת) צו שפּילן זיך מיט די קינדער אין שפּילצימער אויפֿן צווייטן שטאָק. מײַן פֿרוי און איך בײַטן זיך. איך דאַוון בציבור, זי פֿאַרנעמט זיך דאָרט מיטן עופֿעלע אין שפּילצימער, און דעמאָלט – פֿאַרקערט.
הײַנט האָט די לערערקע דערציילט די קינדער וועגן יציאַת־מצרים. האָט זי געהאַלטן אין איין זאָגן אַז דער אייבערשטער האָט באַוויזן ספּעשל נסים פֿון אַזאַ אָדער אַן אַנדער מין – קריעת־ים־סוף, די צען מכּות, אד"גל. בײַם מן האָט זיך איין ייִנגל אָפּגערופֿן (אויף ענגליש, פֿאַרשטייט זיך):
„איז דאָס אַן אמתע מעשׂה? ס´איז באמת געשען. צי איז דאָס נאָר אַ מעשׂה?“
האָט מען אים פֿאַרזיכערט אַז יאָ, ס´איז אויף אַן אמת געשען, מיט אַ היפּש ביסל צײַט צוריק.
„אָבער ניט גאָט האָט זיי געגעבן עסן, בני־ישׂראל האָבן דאָך געדאַרפֿט מיטברענגען דאָס אייגענע עסן!“
האָב איך מיר געזאָגט: עס וואַקסט קיין־עין־הרע אַ נײַער קטלא־קניא בײַ ייִדן . . .
יום שבת, ינואר 22, 2005
הירשם ל-
תגובות לפרסום (Atom)
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה