פֿון פּנחס גלאַובער
דער מחבר איז אַ ריל-עסטייט־אַפּרייסער וואָס שרײַבט לידער יעדן דרײַצן אַזייגער.
אז מען איז מיד, קוקט מען אויפ'ן ארום ווי פון א נעפל. אז מען איז מיד, פונקציאנירט דער מוח פאמעליך, בעת דאס מויל ארבעט ווי געהעריג. רעדט מען טאקע ווערטער צו וואס דער מוח איז כלל נישט מסכים.
אז מען איז מיד, ווערט אלעס וואס טונקעלער פון שניי געזען ווי שווארץ, און א ניי קאליר – טונקל-ווייס – ווערט באשאפן.
אז מען איז מיד, ווערן פארשווינדן די גרעניצן צווישן פאנטאזיע און רעאליטעט; טראכט מען מיט'ן הארץ און שפירט מען מיט'ן מוח.
אז מען איז מיד, ווערן רינגען פארפּלאַטשיגט און פירקאַנטן נעמען אָן נישט-עקזיסטירנדע דימענסיעס.
אז מען איז מיד, שניידט די שווערד ווי די שטימפיגע זייט פון אן אפגענוצטן מעסער, און די שארף-שפיז בלאנזשעט אין פּוטער.
אז מען איז מיד, איז דאס היטל א פּראַכט-באַן משא, און די שיך – בערמודאַ-דרייעק מאַגנעטן.
בכלל ניט שלעכט.
השבמחק