אויגן-קאָנטאַקט

מיר האָבן הײַנט גערעדט -- בשעת איינער פֿון אונדזערע רעזידענט-קאָנפֿערענצן -- וועגן קערפּער-שפּראַך, און ווי אַזוי מע מוז זײַן אַ פֿליסיקער רעדער דערפֿון, אָדער כאָטש אַ דאָקטער וואָס טראַכט וועגן דעם. פֿאַראַן צוויי ּתוך-עלעמענטן פֿון דער שפּראַך. איינער איז די דלת אמות, "פּערזענלעכער רוים". דאָס צווייטע איז אויגן.

אין ניו-יאַרק איז דער ערשטער ענין ניט אַוועקצומאַכן מיט דער האַנט. יעדער טוריסט וואָס וווינט מחוץ ניו-יאָרק וואָס פֿאַרט אין שטאָט אַרײַן כדי צו כאַפּן די אָבליגאַטאָרישע רײַזע אויף דער מוראדיקער סאָבוויי -- וועט אַ ביסל אָפּטרעטן, ניט-ווילנדיקערהייט, פֿון די "שמעקעדיקע" שטאָט-אײַנוווינערס וואַס קענען ניט לאָזן יענעם זיצן רויק ווײַטער ווי פֿינף פֿוס פֿון זיי. מע טרעט אָפּ און זיי גייען ווידער צו, ווי ניט זיי מיינט מען, ווי מאָנסטערס וואָס ווייסן ניט אַז מע האָט זיי ניט ליב.

אויף דער סאָבוויי אויך זײַנען די אויגן. זייער שווער קען מען זיך אַרויסדרייען דערפֿון. די אויגן פֿאָלגן אומעטום און לאָזן ניט רוען. די גאַנצע שטאָט איז באַדעקט, פּאַוועדיק, מיט אויגן. אוי לעינים שכך רואות.

שטעלט זיך די פֿראַגע: בשעת מען -- בשעת איך טרעף זיך מיט אַ פּאַציענט, מוז איך רעדן די קערפּערשפּראַך ניט ווי אַ ניו-יאָרקער, זיכער ניט ווי אַ ייד, און הונדערט פּראָצענט ניט ווי מײַנע שוועסטער-ברידער די חרדים וואָס (לפֿי עניות דעתי) לאָזן ניט אָפּטרעטן, און האָבן -- זיי זאָלן קיין פֿאַראיבל ניט האָבן -- די שמעלסטע רוימגרענעצן פֿון וואָסערע ניט איז ניו-יאָרקערס. איך דאַרף זיצן נאָענט אָבער ניט צו נאָענט. אויסזען ווי אַן אָפֿענער און צוטריטלעכער אָבער ניט צו.

און די אויגן. וווהין זאָל איך אַהינטאָן מײַנע אויגן נעבעך, וואָס יאָרן לאַנג זײַנען זיי צוגעוווינט אַראָפּצוקוקן שעמעוודיקערהיייט, זוכנדיק סודות אויפֿן דיל? ווי אַזוי זאָל איך זיי פּרווון עגבערן אין דער נשמה אַרײַן פֿון די חולים וואָס ווילן מײַן הילף?