די שׂונאים זיינען ביי דער טיר

ב בִּקְרֹ֤ב עָלַ֨י ׀ מְרֵעִים֮ לֶֽאֱכֹ֪ל אֶת־בְּשָׂ֫רִ֥י
צָרַ֣י וְאֹֽיְבַ֣י לִ֑י הֵ֖מָּה כָֽשְׁל֣וּ וְנָפָֽלוּ׃

תרגום יהואש:

אז די שלעכטטוער גענענען צו מיר
צו עסן מיין פלייש --
מיינע דריקער און מיינע פיינט --
ווערן זיי געשטרויכלט און פאלן.

די דאזיקע צוויי פסוקים זיינען ווידער ניט קיין ריין-ניצחונישע. עס שמעקט מיט אויסגעמיטענעם דורכפאל, מיט ייאוש וואס האט נאר אין דער רגע עפעס אפגעלאזט. מע כאפט אפ דעם אטעם נאר בדרך-כלל ווערט מען געווארגט. והא-ראיה: ס'ווערט שוין אויסגעשטעלט דעם בעל-תהילימס בשׂר -- פלייש! אוודאי איז בשׂר אויך טייטש "קערפער, פלייש" אין אלגעמיינעם זין, נאר איז שווער אין דעם פסוק (וואס נעמט אריין די ווערטער קרב און בשׁר) אפצולייקענען די ריחות פון קרבנות וואס לאזן זיך דערהערן. מיט אנדערע ווערטער: דער נאראטאר איז שוין גרייט אויפן מזבח פון זיינע פיינט, נאר זיי ווערן ניכשל. ניט וואס ער איז אין גאנצן געזונט אדער לעבעדיק, נאר וואס זיי זיינען שוואך און קענען ניט אדורכפירן זייער ניצחון. דער מעסער גליטשט זיי ארויס פון דער האנט בשעת ער ליגט אן א שיץ אויף דער ערד.

ווידער אויך אין די פסוקים ווערט די שלעכטטוער און פליישפרעסער אויך באצייכנט ווי דריקער און פיינט. איז דען נייטיק? פרעגט זיך די קשיא: אפשר זיינען די דאזיקע פליישפרעסער גאר די (פריערדיקע) פריינט דעם בעל-תהילימס, וואס האבן אים פארהפקרט? דערפאר מוזן זיי אזוי אנגערופן ווערן.