די טעג אַרבעט איך פֿון זעקס פֿאַר נאַכט ביז זעקס אין דער פֿרי. ממש ונהפֿוך הוא. אז איך דאַוון שחרית נאָכן צוריקקומען איז ניט דער אַרײַנפֿיר אין נײַעם טאָג, ווי געוויינטלעך, נאָר דער לעצטער קרעכץ איידער די לאָמפּן לעשן זיך אויס און כ´פֿאַל אַרײַן אין בעט ווי אַ שטיק אויסגעברענטער האָלץ.
אין מײַן הײַנט־בײַ־נאַכטיקן אַרבעטס־טאַש לייג איך אַרײַן ניט נאָר מײַן גמרא, און ניט נאָר מײַנע פּורים־לידעלעך וואָס כ´דאַרף אָפּפֿאַרטיקן, נאָר אויך אַ שפאָגל נײַע מעשׂה פֿון אַ באַרימטן מחבר. גוט צו זײַן אַ רעדאַקטאָר, מע מעג האָבן דעם ערשטן פֿאַרזוך פֿון נײַער סחורה.
יום שני, מרץ 21, 2005
הירשם ל-
תגובות לפרסום (Atom)
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה