דוד-הירש ראָסקעס אין אַ שמועס מיט גענאַדי עסטרײַך װעגן בראשית פֿון יוגנטרוף.
גלײַכצײַטיק איז געבליבן אַ טיפֿער ריס, דער דורות-ריס. אין אַמעריקע האָבן יונגע מענטשן זיך ניט באַנוצט מיט ייִדיש. דער עלטערער דור יאָ, און דער יונגער דור... וואָס ייִנגער — אַלץ מער אָפּגעווײַטערט איז מען געווען. דער געדאַנק וואָס מיר איז אויפֿגעקומען צו פֿופֿצן יאָר, צו גיין קעגן דעם שטראָם, קעגן דער געשיכטע, איז געווען געבויט אויף אָט דעם יסוד: ניט געקוקט דערויף וואָס על-פּי לאָגיק דאַרף מען ניט די שפּראַך — אַלע אין אונדזערע יאָרן האָבן זיך שוין לאַנג, לאַנג אָפּגעטרייסלט פֿון איר — דווקא דערפֿאַר דאַרף זי אונדז ווערן אייגנס. און מיר דאַרפֿן איבערשמעלצן דאָס וואָס מיר האָבן געקראָגן פֿון דעם עלטערן דור, ניט געקוקט דערויף וואָס ער האָט אין אונדז ניט געגלייבט. יאָ, זיי האָבן אונדז געלערנט און געהאָדעוועט, אָבער גלייבן אין אונדז האָבן זיי ניט געקענט, ווײַל מיר זײַנען געווען הי־געבוירענע. וואָס קענען מיר, נעבעך, אויפֿטאָן?
געטראָפֿן האָב איך דאָס נאָכן גײן צום װעבזײַטל פֿון צוקונפֿט זוכנדיק דעם איציקן נומער, װאָס איז אָנגעפּיקעװעט מיט כּל-טובֿ. דאַכט זיך אָבער, אַז דערהײַנטיקט האָט מען דאָס זײַטל אין . . . 2009. שכנא, װאָס לױפֿסטו? דאַרף מען בגװאַלד אַרײַנשלעפּן די ייִדישע גאַס כאָטש אין יאָר 2000?
אין תגובות:
הוסף רשומת תגובה