דער נאָך-מלחמהדיקער יעקבֿ גלאַטשטיין

אין נײַעם נומער פּאַקן-טרעגער גייט אַ געלונגענע איבערזעצונג פֿון גלאַטשטיינס ווען יאַש איז געקומען, מיט אַן ענגליש-הקדמהלע רותּ ווײַסעס, ווידער מיט דער טענה אַז דער מאָדערניסטישער עקספּערימענטאַליסט פֿוּן פֿאַר דער מלחמה האָט דערנאָכדעם אָפּגעטראָטן דעם וועג אַ מער נבֿיאישן טיפּ, ניכטערער, מער ייִדישלעך און (דערפֿאַר) מער נושׂא-חן בײַ ווײַס. בײַ מיר אָבער איז פֿאַרקערט. כאָטש ביידע גלאַשטיינס (גלאַטשטיינער?) זײַנען כּדאַי צו ליינען און צעקײַען, זײַנען די צוגאַנגען פֿון פֿאַר-מלחמהדיקן פֿריש און פּיִאָנעריש, און להיפּוך איז דער אויסגעשלאָפֿענער מער אַ בעל-דרשן, פֿאַרליבט אין אייגענעם קול. ניט וואָס דאָס איז ניט אַ געשליפֿענע און קלוגע צונג. פּשוט אַז ייִדישלעך איז ניט אַלע מאָל דורכדרינגענדיק פֿאַסצינירנדיק...