ואם הימין ואשמאילה

און אַז עס גייט שוין די רייד וועגן פֿאָרווערטס, וואָלט מען געדאַרפֿט לייענען די דאָזיקע רעצענזיע אויב מע האָט אַפֿילו אַ קאַפּיטשקע אינטערעס אין דער געשיכטע פֿון אַמעריקאַנער ייִדישער ליטעראַטור. עס האַנדלט זיך אין אַ נײַער אַנטאָלאָגיע פֿון „פּראָלעטפּען“, אַ גרופּע אַמעריקאַנער לינקע שרײַבערס. דער ציל פֿון דער זאַמלונג, אויף איין פֿוס, איז אָפּצוגעבן אַן אָרט בײַם טיש צו די, וואָס מע האָט זיי כּלמורשט געפּרוּווט דערשטיקן דורך די אַלע יאָרן פֿון דער העגעמאָניע פֿון די „רעכטע“ אויף דער אַמעריקאַנער ייִדישער גאַס.

דער רעצענזענט, גענאַדי עסטרײַך, איז סקעפּטיש לגבי די פּאָליטישע טענות פֿון נײַעם בוך. כ´דאַרף זאָגן אַז כ´האַלט אויך אַזוי. מײַן מיינונג (אויף וויפֿל ס´איז ווערט) וועט איר קענען לייענען באַריכות אין אַ פּאָר וואָכן אַרום, ווען דער ענגלישער פֿאָרווערטס וועט דרוקן מײַן רעצענזיע בלע"ז. בקיצור איז מײַן טענה אַזוי: כאָטש אַ פּאָר פֿון די געזאַמלטע לידער זײַנען כּדאַי צו לייענען, און די אַנטאָלאָגיע וועט באַקענען דעם לייענער מיט אַ סך ביז אַהער ווייניק באַקאַנטע פּאָעטן, איז דאָ אַ מאָדנע סתּירה צווישן דער פּאָליטישער איבערגעגעבנקייט פֿון אַזוינע שרײַבערס און דער פּאַרעווער ליריק וואָס ווערט דאָ פֿאָרגעשטעלט.

ע"ש: כאָטש כ´האָב הישפּע טענות צום בוך בכלל, קומט אַ גרויסן יישר־כּוח אַמעליאַ גלייסערן פֿאַר אירע פֿעיִקע איבערזעצונגען, וואָס האָבן אין אַ סך פֿאַלן גאָר געראַטעוועט דעם אָריגינאַל פֿון אַ טויטן סענטימענטאַלקייט.