די סאַמע איסט־סײַדיקסטע גאַס אויף דער איסט־סײַד

אָדער: ערשטע אײַנדרוקן

מיר וווינען שוין אַ פּאָר חדשים אויף דער איסט־סײַד. און וועלכע גאַס דערמאָנט מיר צום מערסטנס אין דער „אַלטער“ איסט־סײַד פֿון פֿאַרצײַטנס?

קלינטאָלן־סטירט, פֿאַרשטייט זיך, יענע גאַס וואָס לויפֿט פֿון מײַן בנין ביז האַוסטאָן. די גאַס איז אַ לעבעדיקע, לויפֿט איבער מיט כּוח און איבערגעשריגענע שלום־עליכמס און זײַ־געזונטס, מיט געוואָרפֿענע בחורישע בליקן און מיידלשע אָפּלייקענישן. היימישע בעקערײַען, קראָמען וווּ מע קען קויפֿן די בטעמטסטע ניגונים, רעסטאָראַנען וואָס דערמאָנען אין באָבעשן געקעכטס.

דאָס אַלץ, האָט איר שוין געכאַפּט, אויף שפּאַניש.

פֿאַראַן אַ גאַסן־קולטור אין וויליאַמסבורג, באָראָ־פּאַרק, און די (אַנדערע) ייִדישע געגנטן אין מאַנהעטן? זיכער. נאָר איז זי אַזוי לעבעדיק־פֿריש און (דעם אמת געזאָגט) פֿרעך־טומלדיק ווי אויף קלינטאָלן? אַ גרויסער ספֿק. דאָס האָט מען צו דאַנקען דעם אימיגראַנטן־שוווּנג, וואָס פֿעלט שוין בײַ אונדז ייִדן (חוץ די סאָוועטישע און – אפֿשר – די יורדים) אַ פֿערציק יאָר.

איך ראָמאַנטיזיר? זיכער. ניט אָבער אָן אַ גרונט..