סדר תפילות של יום האלאווין

קריאת התורה: פ' מכשפה לא תחיה (שמות כב)

הפטרה: פ' בעלת-אוב בעין-דור ("וילבש בגדים אחרים...", שמואל א' כח)

עוד לא זכיתי לחפש את הפיוטים לכבוד היום הגדול הזה במחזורים הראשונים. נא לכתוב.

משה מאַכט אַ פּאָר קאַלס

אַז גאָט וויל, שיסט אַ בעזעם.

אַז אַ ווײַב וויל, רעדט אַ מאַן מיט זײַנע געוועזענע חבֿרותאס.

אונדזער באַשוי מיט הילאַרי ק.

געשען איז עס אין אַ קילן אָקטאָבער-נאָכמיטאָג, באַלד נאָך די יום-טובֿים. אַ גרופּע אַלגעמיינע (פּרײַמיירי-קייר) דאָקטוירים, האָבן מיר נערווערהייט געוואַרטן אין דעם ענגן אויפֿנעם-זאַל פֿון דעם ייִנגערן סענאַטאָר פֿוּן ניו-יאָרק. צוויי ניט-סובטילע באַוואָפֿנטע געהיימדינסטניקעס האָבן אונדז חשדימדיק באַקוקט, זייערע גרויסע "אַרגומענטן" אויף די לענדן. אַרײַנגעפֿירט האָט מען אונדז אין אַ קאָנפֿערענץ-צימער, איז אונדזער נערוועזקייט נאָך גרעסער געוואָרן. שפּילקעס האָבן זיך צעוואַקסן אונדזער די ישבֿנים.

ווי קומט עס אַז אַ גרופּע דאָקטוירים, ניט פֿון די הויכע פֿענצטער, רעדן מיט דער באַרימטער הילאַרי ראָדדהאַם קלינטאָן (ד., נ"י) וועגן געזונט-פּאָליטיק?

הלמאַי זאָל איך לייקענען? איינע פֿוּן אונדז איז אַ יחסנטע, איר טאַטע אַ חשובֿער געלטשאַפֿער פֿאַר איידזש-אַר-סי. האָבן מיר פּראָטעקציע, און אַ געגאַרטע געלעגנהייט פֿאָרצושטעלן אונדזערע געדאַנקען איינער פֿון דעם סענאַטס געזונט-מומחים.

זײַנען מיר נתפּעל געוואָרן. אויפֿגענומען האָט זי אונדז אויף אַ וואַרעמען אופֿן, געגעבן קאָנקרעטע עצות ווי אַזוי מיר קענען צונויפֿזאַמען פּאָליטישע כּוחות צו שטיצן אונדזער אישו: שטיצע פֿאַר אַלגעמיינער מעדיצין ווי אַ פֿאַך און אַ צורך פֿאַר אַמעריקעס קראַנקע, אָרעמע-לײַט, עלטערע לײַט און אימיגראַנטן.

און מיר האָבן אַראָפּגענומען אַ בילד... איר זעט מיך?

גײַסטיקע לידער-מחשבֿות פֿון אַן אַנאָנימען פּאָעט

געשיקט האָט מען מיר אַ לינק צו אַ (נײַעם?) בלאָג. יענער בליצבריוו איז באַגלייט פֿון אַן אמתן נאָמען, נאָר כ'ווייס ניט צי איך בין פֿרײַ פּורש-בשמו זײַן. סײַ ווי . . . קוקט אַהין, ס'איז כּדאַי.

פֿירן פֿירסטו די וועלט, אַזאַ יאָר אויף מײַנע שׂונאים (ב)

ווען יעקבֿ האָט וואַנדאַן געגעבן צו פֿאַרשטיין אַז ס'קאָן ניט זײַן קיין פֿרײַער אָפּקלײַב אָן שלעכטס און אַז ס'קאָן ניט געבן קיין גנאָד וווּ ס'איז ניטאָ קיין אומרעכט, איז זיך אים, יעקבֿן, פֿאָרגעקומען אַז דאָס איז דער באַשייד, אָבער די דאָזיקע תּשובֿה האָט זיך אים איצט אויסגעוויזן צו־גלאַטיק און ווי אַ שטיק לעסטערונג. קאָן ניט דער באַשעפֿער אַנטפּלעקן זײַנע מידות אָן הײַדאַמאַקעס? מוזן דערפֿאַר עופֿעלעך באַגראַבן ווערן לעבעדיקערהייט?
יצחק באַשעוויס, דער קנעכט (ציקאָ: נ"י, 1967), ז 100

אָדער ווי אַ הײַנטיקער פֿילאָסאָף וואָלט אפֿשר געזאָגט: לאָמיר צוגעבן אַז פֿרײַער אָפּקלײַב מוז קאָ-עקזיסטירן מיט שלעכטס, נאָר פֿאַר וואָס דווקא מיט אַזוי פֿיל שלעכטס? וואָלט גאָט ניט געקענט צוטראַכטן אַ וועלט וואָס פֿאַרמאָגט סײַ פֿרײַען אָפּקלײַב, סײַ *ווייניקער* שלעכטס ווי דאָס וואָס מיר האָבן איצט?